Week 3: Hallo Wereld!

Na de vuurdoop te hebben gedaan in Nickerie en op donderdag in district Commewijne, was het op vrijdag tijd voor het grote werk: de conferentie in Paramaribo. Ongeveer zestig docenten van de mulo-scholen in en rondom Paramaribo zijn naar het IOL gekomen om nieuwe vakdidactische kennis op te doen.

Start conferentie Paramaribo

BELEKI BEKETJE
Leven met twee mannen in een appartement valt niet mee, zeker als er 's ochtends vroeg keihard Hallo Wereld! van Kinderen voor Kinderen uit de speakers knalt of het Surinaamse nummer Beleki Beketje. Vooral dat laatste nummer komt ondertussen (nu al!) mijn neus uit, echter schijnt er een dansje op dit nummer in de omloop te zijn. Ik heb via Instagram aan mijn leerlingen laten weten dat ik ze uitdaag om het dansje te leren, en ook om collega's te laten dansen. Nu kreeg ik al wat enthousiaste berichten terug, dus ik ben zeer benieuwd...

 
ARTICULEREN
Afijn, nadat we compleet wakker zijn geschud was het tijd om met een volle taxi te vertrekken naar het IOL. Sylas, Sietse en ik hebben die dag drie keer onze workshop achter elkaar afgedraaid, wat best vermoeiend is. De lokalen zijn immers niet compleet afgesloten zoals in Nederland en docenten verstaan ons Nederlandse "accent" niet altijd, waardoor we hard moeten praten en duidelijk moeten articuleren.

Ruim zestig docenten uit (de omgeving van) Paramaribo waren aanwezig op de conferentie

Ton licht het gebruik van het proevenboek toe

Eerste demonstratie wordt gegeven

Woensdag sprongen we een gat in de lucht, want de leskisten waren ein-de-lijk vrijgegeven door de douane. De eerste docenten konden op donderdagochtend de leskist afhalen bij meneer Oldenstam op het Ewald Meyer Lyceum 2. Dat betekende dus ook dat ik een tweede lichtkastje kon inzetten in mijn carrousel, wat bij mij voor veel opluchting zorgde. Immers gaven de meeste docenten tijdens de evaluatie aan dat zij de tijd te kort vonden om de materialen rondom het onderwerp licht te ontdekken en ik zag ook tijdens de workshops in Nickerie en Commewijne dat de meeste docenten rondom deze magische box stonden. 

HOOG BEZOEK
Ik besefte mij tijdens het voorbereiden van en het geven van de workshops nog niet dat wij daadwerkelijk iets bijdragen aan het Surinaamse onderwijs. Voor ons is het geven van dit soort practica heel normaal - het is niet meer bijzonder. Daarnaast zijn wij bekend met de spullen die in de leskist zitten: de nieuwsgierige en "spelende" fase is niet meer zo nadrukkelijk aanwezig bij ons.

Sietse en zijn pannenkoekenmeel: "Deze ga ik morgen eten, dus het pak moet wel heel blijven"

Het intrigeerde mij om te zien dat de nieuwsgierige docenten wél de spelende fase hadden tijdens de workshops. Er werd druk meegeschreven, er werden complete filmpjes opgenomen van de demonstratieproeven en er werden enorm veel foto's gemaakt van de practica die de docenten kunnen uitvoeren in hun eigen klassen. De docenten legden elkaar de stof uit, hielpen elkaar in het uitvogelen van de practica en stelden veel vragen aan ons.

Voor mij voelt het echter als een druppel op een gloeiende plaat. Er zijn zoveel facetten die bijdragen aan beter (natuurkunde)onderwijs in Suriname, zoals de inrichting van een klaslokaal of lesuren die niet veertig minuten duren. Daarnaast hebben we niet alle docenten in Suriname kunnen bereiken met dit project, alhoewel het nu de bedoeling is dat de uitwerking van dit project zich als een olievlek verspreidt.
Toch begreep ik dat enkele hooggeplaatste gasten ons project als zeer lovend en succesvol hebben bestempeld. Smaakt dit naar meer?