Week 5: Tikkende tijdbom

In het kader van het BLiNaS-project is het de bedoeling dat we enkele scholen in de omgeving van Paramaribo gaan bezoeken, om te onderzoeken wat het effect is van de leskisten die een paar weken geleden uitgedeeld zijn. De schoolbezoeken bestaan uit een interview met de docent, een interview met wat leerlingen en een observatie. Via meneer Oldenstam wordt de planning van deze schoolbezoeken gemaakt, echter hebben we deze week pas de eerste aanmeldingen gehad.
Deze week hebben we een bezoek gebracht aan MULO Ellen in Commewijne en de Hendrikschool in het centrum van Paramaribo.

Leerlingen van MULO Ellen tijdens de vlaggenparade (hijsen van de Surinaamse vlag)

EXTRA LES OP ZATERDAG
Lekker vroeg opstaan weer: de taxi stond om zeven uur 's ochtends klaar voor de deur. MULO Ellen ligt in Mariënburg, Commewijne, en is ruim drie kwartier rijden vanaf ons appartement. Gelukkig werden we pas rond kwart over acht verwacht.

MULO Ellen is een grote school. In het interview kwam ook naar voren dat het maximaal aantal leerlingen van 22 per klas hier ruimschoots overschreden wordt, omdat er te weinig scholen zijn in de omgeving voor het aantal leerlingen. Er zijn dan ook twee natuurkundedocenten op MULO Ellen.

Het grootste probleem in het Surinaamse onderwijs is het gebrek aan lestijd. Door de hitte en het gebrek aan airconditioning zijn de meeste scholen rond één uur 's middags uit; echter volgen de Surinaamse scholen wel het Nederlandse curriculum. Dat betekent dat er veel lesstof in weinig tijd gepropt moet worden. In de onderbouw krijgen de leerlingen bijvoorbeeld twee lesuren (één lesuur duurt 40 minuten) natuurkunde. Wat mij dan ook verbaasde is dat de natuurkundedocenten hier zo nu en dan extra lessen geven op zaterdag - hoe toegewijd ben je dan?!

(Bedelende) zwerfhonden zien op scholen is volkomen normaal in Suriname

MEXICAANSE FILM
Op vrijdag konden we weer "uitslapen" en werden we om kwart voor acht op de Hendrikschool in hartje centrum verwacht. Vanaf de buitenkant zou je echt niet zeggen dat daar een school staat en zou ik er pardoes langs zijn gefietst, maar de Hendrikschool vierde in 2017 het 130 jarige bestaan. Het gebouw is onderdeel van de historische binnenstad van Paramaribo, die sinds 2002 door UNESCO aan de Werelderfgoedlijst is toegevoegd.

Eenmaal door de poorten van de school voelde het alsof ik in een Mexicaanse film terecht was gekomen. Het hoge, oude en vervallen gebouw, het gebruik van de kleuren donkergroen en wit, de uit elkaar gevallen shutters... Het ademt een lange geschiedenis uit. Niet per se op een positieve manier, voelde ik aan.

Klaslokaal met slechts één muur

STRIJD TEGEN DEMONEN
Na wat research gedaan te hebben begreep ik waar het negatieve gevoel vandaan kwam: nog niet heel lang geleden, in november 2019, heeft een leerling zelfmoord gepleegd door zich te verhangen aan het basketbalnet in de gymzaal.

Opvallend is dat volgens een aantal berichten de minister van Onderwijs heeft gezegd dat er gestreden moet worden tegen de demonen. De oplossing? "“We hebben gebeden en de plek waar het kind zich heeft opgehangen, gereinigd. De geest van zelfdoding en alles wat met dood te maken heeft hebben we verjaagd en gebonden in de naam van Jezus.” De bewindsvrouw die zelf christen is, is ervan overtuigd dat dit probleem een christelijke aanpak behoeft."
Iets verderop in het artikel staat een wat logischer verklaring van de inmiddels derde zelfdoding van een leerling van de Hendrikschool:  "[...] dat de communicatie tussen ouders en adolescenten, dit zijn jongeren tussen tien en negentien jaar, heel vaak verstoord is. Situaties in de thuisomgeving en maatschappelijk hebben een heel grote impact, wat het belangrijk maakt dat ouders behalve over schoolzaken ook op een andere manier aandacht tonen voor hun kinderen. “Deze macht van zelfdoding roept haat en verwijdering op. Laat kinderen weten dat je van ze houdt en dat je er voor ze bent.”"
 

NATUURKUNDELOKAAL
Zoals je ziet aan de foto's is de bebouwing zo open mogelijk, om zo de wind door te laten voor enige verkoeling. Het nadeel daarvan is dat de ruimtes zeer gehorig zijn: vooral de leerlingen in de achterste rij draaien zich constant om om te communiceren met de leerlingen in het naastgelegen lokaal. Knap als je in deze chaos kan leren!

De Hendrikschool beschikt als een van de weinige scholen over een natuurkundelokaal (BiNaS-lokaal). "Yes, optimaal benutten!" zou je denken. Niets is echter minder waar: door achterstallig onderhoud kan het lokaal niet meer gebruikt worden voor natuurkunde en wordt het tegenwoordig gebruikt als opslagruimte voor onder andere boeken en papieren.
Overigens is een van de verdiepingen van het oude gebouw afgesloten, omdat de palen zodanig beschadigd zijn dat ze waarschijnlijk het gewicht niet meer kunnen dragen. Lijkt mij niet prettig leren in een tikkende tijdbom...