Week 7: Paniek!
Ken je die fase dat je nét wakker bent voordat er iets in je omgeving gebeurt waar je enorm van schrikt? Dat je net een milliseconde wakker bent voordat die enorme poster midden in de nacht naar beneden klettert? Een soort van slaperig waakzaam zijn, alsof je onbewust al weet dat er iets gaat gebeuren. En dat was die vrijdagochtend ook het geval...
KLOP KLOP
Er klopte iemand op de deur.
"Anouk?" De deur ging voorzichtig open. "We vliegen morgenavond terug."
Ik draaide mij slaperig om. "Wat?"
"We vliegen morgenavond terug."
Ik keek even naar mijn horloge. Half zes. Ik had toch om kwart voor zes de wekker gezet voor onze trip naar de Voltzberg...? "Hè?"
"We vliegen morgenavond terug. Ik heb Sylas ook al wakker gemaakt."
"Ik versta er helemaal niets van." Ik ging rechtop zitten. "Wat zeg je nou?"
"Kijk even op WhatsApp. We vliegen morgenavond terug."
Slaperig greep ik naar mijn telefoon. Een aantal gemiste oproepen en heel wat berichten in de BLiNaS-groep. "Vanwege aangekondigde vluchtbeperkende maatregelen door de Surinaamse overheid, hebben we vanmorgen besloten dat Anouk, Sylas en Sietse, morgen, zaterdag 14 maart terug keren naar Nederland. De tickets zijn al omgeboekt."
Ik staarde een aantal seconden naar het bericht. Ik keek nog even naar de tijd op mijn telefoon, zette snel de wekker uit. Ik keek weer naar het bericht. Keek om mij heen. Het was nog pikkedonker buiten; de zon zou pas over een klein uurtje op komen.
Hè?
ADRENALINE
Inmiddels was het zes uur in de ochtend en hadden we verschillende mensen aan de telefoon gehad. Lekker wakker worden is anders - de adrenaline gierde door mijn lijf. Sylas en ik hebben onze langverwachte trip naar de Voltzberg moeten annuleren.
Wat nu? We liepen in onze pyjama rond in het huis, ons afvragend wat deze dag ons zou brengen. We grepen een boterham van het aanrecht en ploften neer op de bank buiten, daar waar de zon langzamerhand in onze gezichten scheen. Beduusd staarden we voor ons uit, scrolden we op onze telefoons door al die berichten en probeerden we ons te bedenken wat we deze dagen allemaal moesten regelen. Fietsen inleveren, koelkast en diepvries leegeten, afscheid nemen van onze stages, koffer inpakken, ambassade in Paramaribo bellen, onze begeleiders van het IOL bedanken... Dit wordt een lange dag...
Plottwist: diezelfde middag, nadat we halsoverkop afscheid hadden genomen van onze stages, kregen we via bronnen te horen dat Suriname diezelfde avond zijn luchtruim wellicht zal gaan sluiten. Een paar uur later werd dat de harde werkelijkheid. De vlucht was geannuleerd en omboeken was niet mogelijk. KLM liet weten dat het onduidelijk was wanneer de luchthaven weer open zou gaan.
In grote onzekerheid levend zogen we als het ware elk nieuwsbericht over de gevolgen van het virus in ons op. Wat gebeurde er tegelijkertijd in Nederland? Welke stap zou Trump nemen? Zou Suriname daarin de Verenigde Staten volgen? Konden we ondertussen nog naar onze stages? En onze trips? En de grootste vraag: zouden we überhaupt binnenkort terug naar Nederland kunnen?
OPGESLOTEN?
Een onrustige nacht volgde. Het was surrealistisch om 's ochtends wakker te worden met het besef dat we voorlopig geen kant op konden. De kans was aanwezig in dat we de aankomende dertig dagen in Paramaribo moesten blijven, wat dus ons oorspronkelijke verblijf in Suriname zou verlengen. Op zich zou dat geen enorm grote ramp zijn - ik bedoel, we hebben een zwembad voor onze neus én fantastisch weer - maar de omstandigheden er om heen waren niet zo ideaal. Niet alleen de onzekerheid trok ons naar beneden, maar ook de te verwachten situatie in Suriname. Het was politiek gezien al aardig onrustig in Suriname tijdens ons verblijf (zie eerdere posts) en dit zou alleen maar onrustiger worden, was onze verwachting. De koersen rezen onder andere de pan uit en levensmiddelen waren al nauwelijks te betalen door de lokale bevolking.
Diezelfde zaterdagochtend kregen we enkele nieuwsberichten onder ogen dat KLM reizigers zou gaan ophalen uit onder andere Suriname. De maatschappij zal met lege toestellen naar Paramaribo vliegen, om vervolgens passagiers terug te brengen naar Nederland. Een paar uurtjes later hadden we onze vernieuwde vliegtickets in onze mailboxen: donderdag 19 maart vliegen we terug naar Nederland. Een enorme opluchting!
Later die middag werd een van onze andere vragen beantwoord door de Surinaamse overheid: de Paasvakantie gaat vervroegd in en dat betekent dat we dus niet naar onze stage konden. Van de touroperator kregen we te horen dat veel tours niet door konden gaan in verband met een tekort aan gidsen. De verveling lag op de loer...
NETFLIX & DUTTEN
Een rustige week volgde. Last minute konden Sylas en ik nog mee met een tour (waarover later meer). Even het huis uit. Andere pogingen om iets actiefs te ondernemen strandden: plantage Peperpot was gesloten, evenals alle horeca. Onze dagen bestonden vooral uit Netflix, boeken lezen, dutten en hangen in en bij het zwembad.
Op de woensdag voor ons vertrek brachten Sylas en ik onze fietsen terug en doken we het centrum in, om onze laatste SRD's stuk te slaan op souvenirs en bedankjes voor onze begeleiders, met wie we
dezelfde middag hebben geluncht. Gelukkig was het wel mogelijk om eten te bestellen, dus we hebben een afscheidslunch gehad met elf man onder het prieeltje bij het zwembad (de eigenaresse van het appartementencomplex en de bewaker, onze bovenbuurman en zijn dochtertje, Hielke en Romy, meneer Oldenstam en mevrouw Loor). Verantwoord, gezien de huidige coronamaatregelen? Nee. Was het geslaagd? Ja.
 |
| Onze laatste dagen in Suriname brachten we vooral door nabij het zwembad |
KLOP KLOP
Er klopte iemand op de deur.
"Anouk?" De deur ging voorzichtig open. "We vliegen morgenavond terug."
Ik draaide mij slaperig om. "Wat?"
"We vliegen morgenavond terug."
Ik keek even naar mijn horloge. Half zes. Ik had toch om kwart voor zes de wekker gezet voor onze trip naar de Voltzberg...? "Hè?"
"We vliegen morgenavond terug. Ik heb Sylas ook al wakker gemaakt."
"Ik versta er helemaal niets van." Ik ging rechtop zitten. "Wat zeg je nou?"
"Kijk even op WhatsApp. We vliegen morgenavond terug."
Slaperig greep ik naar mijn telefoon. Een aantal gemiste oproepen en heel wat berichten in de BLiNaS-groep. "Vanwege aangekondigde vluchtbeperkende maatregelen door de Surinaamse overheid, hebben we vanmorgen besloten dat Anouk, Sylas en Sietse, morgen, zaterdag 14 maart terug keren naar Nederland. De tickets zijn al omgeboekt."
Ik staarde een aantal seconden naar het bericht. Ik keek nog even naar de tijd op mijn telefoon, zette snel de wekker uit. Ik keek weer naar het bericht. Keek om mij heen. Het was nog pikkedonker buiten; de zon zou pas over een klein uurtje op komen.
Hè?
ADRENALINE
Inmiddels was het zes uur in de ochtend en hadden we verschillende mensen aan de telefoon gehad. Lekker wakker worden is anders - de adrenaline gierde door mijn lijf. Sylas en ik hebben onze langverwachte trip naar de Voltzberg moeten annuleren.
Wat nu? We liepen in onze pyjama rond in het huis, ons afvragend wat deze dag ons zou brengen. We grepen een boterham van het aanrecht en ploften neer op de bank buiten, daar waar de zon langzamerhand in onze gezichten scheen. Beduusd staarden we voor ons uit, scrolden we op onze telefoons door al die berichten en probeerden we ons te bedenken wat we deze dagen allemaal moesten regelen. Fietsen inleveren, koelkast en diepvries leegeten, afscheid nemen van onze stages, koffer inpakken, ambassade in Paramaribo bellen, onze begeleiders van het IOL bedanken... Dit wordt een lange dag...
Plottwist: diezelfde middag, nadat we halsoverkop afscheid hadden genomen van onze stages, kregen we via bronnen te horen dat Suriname diezelfde avond zijn luchtruim wellicht zal gaan sluiten. Een paar uur later werd dat de harde werkelijkheid. De vlucht was geannuleerd en omboeken was niet mogelijk. KLM liet weten dat het onduidelijk was wanneer de luchthaven weer open zou gaan.
In grote onzekerheid levend zogen we als het ware elk nieuwsbericht over de gevolgen van het virus in ons op. Wat gebeurde er tegelijkertijd in Nederland? Welke stap zou Trump nemen? Zou Suriname daarin de Verenigde Staten volgen? Konden we ondertussen nog naar onze stages? En onze trips? En de grootste vraag: zouden we überhaupt binnenkort terug naar Nederland kunnen?
OPGESLOTEN?
Een onrustige nacht volgde. Het was surrealistisch om 's ochtends wakker te worden met het besef dat we voorlopig geen kant op konden. De kans was aanwezig in dat we de aankomende dertig dagen in Paramaribo moesten blijven, wat dus ons oorspronkelijke verblijf in Suriname zou verlengen. Op zich zou dat geen enorm grote ramp zijn - ik bedoel, we hebben een zwembad voor onze neus én fantastisch weer - maar de omstandigheden er om heen waren niet zo ideaal. Niet alleen de onzekerheid trok ons naar beneden, maar ook de te verwachten situatie in Suriname. Het was politiek gezien al aardig onrustig in Suriname tijdens ons verblijf (zie eerdere posts) en dit zou alleen maar onrustiger worden, was onze verwachting. De koersen rezen onder andere de pan uit en levensmiddelen waren al nauwelijks te betalen door de lokale bevolking.
Diezelfde zaterdagochtend kregen we enkele nieuwsberichten onder ogen dat KLM reizigers zou gaan ophalen uit onder andere Suriname. De maatschappij zal met lege toestellen naar Paramaribo vliegen, om vervolgens passagiers terug te brengen naar Nederland. Een paar uurtjes later hadden we onze vernieuwde vliegtickets in onze mailboxen: donderdag 19 maart vliegen we terug naar Nederland. Een enorme opluchting!
Later die middag werd een van onze andere vragen beantwoord door de Surinaamse overheid: de Paasvakantie gaat vervroegd in en dat betekent dat we dus niet naar onze stage konden. Van de touroperator kregen we te horen dat veel tours niet door konden gaan in verband met een tekort aan gidsen. De verveling lag op de loer...
NETFLIX & DUTTEN
Een rustige week volgde. Last minute konden Sylas en ik nog mee met een tour (waarover later meer). Even het huis uit. Andere pogingen om iets actiefs te ondernemen strandden: plantage Peperpot was gesloten, evenals alle horeca. Onze dagen bestonden vooral uit Netflix, boeken lezen, dutten en hangen in en bij het zwembad.Op de woensdag voor ons vertrek brachten Sylas en ik onze fietsen terug en doken we het centrum in, om onze laatste SRD's stuk te slaan op souvenirs en bedankjes voor onze begeleiders, met wie we
dezelfde middag hebben geluncht. Gelukkig was het wel mogelijk om eten te bestellen, dus we hebben een afscheidslunch gehad met elf man onder het prieeltje bij het zwembad (de eigenaresse van het appartementencomplex en de bewaker, onze bovenbuurman en zijn dochtertje, Hielke en Romy, meneer Oldenstam en mevrouw Loor). Verantwoord, gezien de huidige coronamaatregelen? Nee. Was het geslaagd? Ja.
 |
| Boodschappen doen in een van de supermarkten |
Reacties
Een reactie posten