Week 1: Check!

Na onze bijkom-dagen was het vandaag tijd om alvast te oriënteren op het verloop van onze stages. Om 10:30 uur hadden we afgesproken met mevrouw Loor en meneer Oldenstam op het Instituut voor de Opleiding van Leraren (IOL). Zij hebben ons iets meer verteld over onze stagescholen, de kledingvoorschriften en de "pubers" op de scholen.

PROACTIEF
Sylas, Sietse en ik hadden blijkbaar meteen een misstap gedaan in de Surinaamse cultuur: wij zijn gisteren al wezen kijken op onze stagescholen, terwijl dat eigenlijk niet de bedoeling is. Blijkbaar moet iemand vanuit het IOL contact opnemen met de directeur van de stageschool, zodat onze komst aangekondigd is en zij tijd kunnen vrijmaken om ons rond te leiden. Het verklaart wel waarom we op de St. Paschalis School (stageschool voor Sietse en Sylas) niemand konden spreken. Nederlanders zijn proactief en dat wordt niet door iedereen op prijs gesteld.

DE KEUZE IS REUZE
Tijdens de bijeenkomst bleek dat we ons direct hadden moeten aanmelden bij de vreemdelingendienst van Suriname. Dat moet binnen een week na aankomst. Oeps.
Meneer Oldenstam belde met een contactpersoon om te vragen wat de openingstijden waren; mevrouw Loor nam ons vervolgens mee en gaf ons ook een rondleiding in Paramaribo langs de verschillende scholen en belangrijke en/of interessante plekken.

Wat mij vooral verbaasde is het aantal soorten scholen dat Suriname kent. Niet alleen qua geloof (Hindoestaans, Protestants, Rooms-katholiek, moslim, om even een paar voorbeelden te noemen), maar ook qua onderwijs zelf. De keuze is reuze:

• mulo;
• havo;
• vwo;  
• Lager Beroepsgericht Onderwijs (lbgo);
• Lager Technisch Onderwijs (ito);
• Lager Nijverheidsonderwijs (lno);
• Eenvoudig Technisch Onderwijs (ets);
• Eenvoudig Beroepsonderwijs (ebo);
• Instituut voor Middelbaar Economisch en Administratief Onderwijs;
• Natuurtechnisch Instituut;
• Pedagogische academies;
• Universitair onderwijs

Wij gaan ons voornamelijk bezighouden met de scholen die mulo-onderwijs bieden, maar we begrepen dat we ook de mogelijkheid hebben om bij andere scholen een kijkje te nemen in de keuken.

VREEMDELINGENDIENST

Mooie toevoeging in mijn paspoort

Vanuit Curaçao had ik verwacht dat we wellicht een halve dag kwijt zouden zijn bij de vreemdelingendienst. Gelukkig viel het wachten wel mee, maar... we bleken een papieren versie nodig te hebben van ons vliegticket. De digitale versie voldeed niet. De man achter de balie verwees ons door naar een copyshop, iets verder in de straat. En - je kan het misschien al raden... de copyshop was dicht. Zucht.
Mevrouw Loor was echter niet uit het veld te slaan. "Ik ken iemand die een copyshop heeft. Ze zit hier vlak in de buurt." We stapten weer in de auto, mevrouw Loor pleegde een telefoontje en voor we het wisten zaten we weer bij de vreemdelingendienst met drie kopietjes van het vliegticket. Onze magen begonnen te knorren - het was inmiddels al lang lunchtijd geweest - maar na ruim een kwartier stonden we weer buiten met een extra stempel in ons paspoort.
Check!