Week 1: Huisje, boompje, beestje

SLEEP IS FOR THE WEAK! Op dit moment is het half negen 's avonds in Paramaribo en mijn biologische wekker is nog niet volledig afgesteld op het nieuwe ritme. Nederland loopt vier uur voor en dat betekent dus dat ik al lang en breed in bed had moeten liggen om mij voor te bereiden op een nieuwe werkdag. Maar... waar praten we over? Het is pas de eerste volledige dag in Paramaribo!

SOLITAIRE

Boek en extra ontbijtje

Tot mijn verbazing is de vliegreis en het gedoe er om heen zeer soepel verlopen. Mijn koffer zat ruim onder de maximale toegestane hoeveelheid (ben ik wat vergeten?) en Sietse, Sylas en ik waren al in een rap tempo door de douane en marechaussee heen. Nog even winkelen (een 'echt' boek leest toch een stuk fijner dan een e-reader) en een extra ontbijtje nemen en vervolgens was het aftellen tot we het vliegtuig in mochten.

Interessant genoeg was het vliegtuig niet helemaal volgeboekt. Omdat ik een stoel achter in het vliegtuig had gereserveerd konden de twee heren aansluiten - Sylas had zelfs een lege plek naast hem. Enkele rondes lopend door het vliegtuig leerde dat de meeste mensen dankbaar gebruik maakten van deze extra plekken en lagen dwars over de stoelen om wat uurtjes slaap mee te pakken. Hopelijk is dat ook het geval op de terugweg!

De ruim negen uur durende vliegreis is voorbij gevlogen (pun intended). Van tevoren had ik enkele afleveringen van The Crown op Netflix gedowload (en mijzelf voorbereid op een lege accu door een powerbank aan te schaffen) en was ik ook zoet met het lezen van het aangeschafte boek en de reisboeken over Suriname. Sietse en Sylas hebben zich voornamelijk vermaakt met het spel Solitaire, dat beschikbaar was namens het In-Flight Entertainment van KLM. Ze kijken nu al uit naar de terugreis, haha.

DIERENTUINGEUR
Hoe de eerste stap buiten het vliegtuig was? Hemels. De hitte sloeg als een warme deken om je heen en er waaide een zacht briesje door je haren. Het rook er naar de typische dierentuingeur die je ruikt in de verblijven van tropische dieren. Bijna alles om ons heen was groen - "het lijkt wel broccoli," zei iemand in het vliegtuig.

Bijna in Paramaribo...

De rij voor de paspoortcontrole was iets minder plezierig, zeker als je nog gekleed was voor het Nederlandse klimaat. Hier en daar knoopten onbekende personen een gesprek met ons aan om te vragen of wij op vakantie waren of om ons tips te geven voor de komende twee maanden (de Voltzberg beklimmen staat op ons lijstje!), wat het leed aanzienlijk verzachtte. Uiteindelijk duurde de paspoortcontrole maar een paar minuten: paspoort, visum, het "huiswerk" (immigratieformulier), een stempel in het paspoort en klaar...! Voor mij een mooie toevoeging aan mijn stempels van Curaçao.

130 KILOMETER PER UUR
We poogden nog om direct een SIM-kaartje te kopen op het vliegveld, maar het bleek dat onze Nederlandse bankpassen niet geaccepteerd werden. We liepen enkele tientallen meters door naar de hal, waar onze chauffeur klaar zou staan. Radha (begeleider vanuit de Hogeschool Utrecht) had al ons gewaarschuwd voor claimerige taxi-chauffeurs, en we waren er ook bijna ingetrapt, tot we iemand zagen staan met een bordje met onze namen. Een zeer vriendelijke man, die ons gedurende de rit van alles vertelde over het leven in Paramaribo en ons tips gaf.
Tijdens de rit vielen ons enkele dingen op:

• Het verschil tussen arm en rijk is enorm groot. Er staan riante nieuwbouwvilla's langs de weg, maar er staan ook krotten die gemaakt zijn van golfplaten en enkele stenen. Kinderen spelen op hun slippers langs de kant van de weg.
• Zodra het begint te schemeren zetten automobilisten hun grote lichten aan (net zoals in Curaçao). Stadslichten kennen ze niet, maar de wegen zijn ook zo slecht verlicht dat je niet zo veel hebt aan stadslichten.
• De kwaliteit van de wegen is niet heel erg slecht. Hier en daar zijn er gaten in of ophopingen van asfalt, waar je eigenlijk vooral op moet letten als je in het donker fietst of loopt (niet aan te raden dus!). 
• 130 kilometer per uur over de weg razen? Ik zou het niet doen als ik jou was. Hier en daar zijn er drempels verstopt (ophogingen van asfalt) en je ziet de drempels eigenlijk pas als het te laat is: náást de drempel staat een geel bord met de tekst "drempel". 
• In Suriname wordt er links gereden, maar bij sommige auto's die bijvoorbeeld worden geïmporteerd uit Amerika zit het stuur links in plaats van rechts.

KLEIN BED
Het duurde allemaal wat langer dan we hadden verwacht in verband met verkeersopstoppingen, maar uiteindelijk zijn we na ruim 1,5 uur aangekomen bij ons appartement aan de rand van het centrum van Paramaribo. We werden hartelijk ontvangen door de eigenaresse van het appartementencomplex en we kregen een snelle rondleiding door het gebouw dat we voor de komende twee maanden ons "thuis" mogen noemen.

Ons huisje bestaat uit een open keuken en woonkamer, twee toiletten, een douche en drie slaapkamers. In de slaapkamers staat een bed (Sylas heeft een tweepersoonsbed, maar het bed van Sietse is iets te klein), een bureau, een ruime kledingkast en een televisie met werkende Surinaamse zenders. We beschikken over een airco (zeer belangrijk), WiFi, een wasmachine (onbeperkt wassen), een zwembad en zelfs een kleine fitnessruimte. Er hangt een klamboe en in iedere slaapkamer is er nog een deur die naar buiten leidt. Het appartementencomplex is ook zeer goed beveiligd met een ijzeren hek.

Overzicht van het appartementencomplex

CHINA
Het was inmiddels ergens tegen achten en we hadden aardige trek gekregen. De eigenaresse had voor ons Indonesisch besteld en ze nam ons mee op een kleine tour door Paramaribo.
Het viel op hoeveel Chinese winkels er waren, en hoe verwarrend dat gegeven was met de typisch Nederlandse verkeersborden. Als je mij had vertelt dat ik in China zat, dan had ik dat ook wel geloofd. Ongeveer iedere winkel en ieder uithangbord bevatte wel Chinese karakters en/of typisch Chinese namen. Na het afhalen van het eten stopten we zelfs bij een kleine Chinese supermarkt. Tot onze verrassing kwamen we daar niet alleen producten tegen die je zou verwachten bij een Chinees, maar ook de Albert Heijn, Verkade of het merk g'woon lag in de schappen.
Een waarschuwing is echter op zijn plaats: lees de etiketten goed! We kochten kersenjam, maar tijdens het ontbijt van de volgende dag had het zo'n chemische kersensmaak dat we de jam maar direct hebben weggegooid...

Oké, ik geef het op. Mijn ogen vallen ongeveer dicht...