Week 8: Home sweet home

De tijd tikte traag voorbij. Onze resterende dagen in Suriname waren gevuld met Netflix, lezen, dutten en het zwembad. Plannen waren gecanceld en de eens zo volle agenda stond vol met strepen en aanpassingen. We waren teleurgesteld omdat we het project niet konden afmaken, maar anderzijds waren we wel weer toe aan ons oude, vertrouwde thuis.

MEHNDI
Ik ben niet zo van de souvenirs: het ligt thuis meestal alleen in de weg. Ik spendeer mijn geld liever aan ervaringen. Omdat ik al een aantal jaar een tattoo wil laten zetten, maar de stap niet durf te nemen, besloot ik om een poging te wagen om een henna-vorm (ook wel mehndi genoemd) van mijn beoogde tattoo te laten zetten op de woensdagavond voor vertrek. In verband met de kwetsbaarheid van mehndi was het wel belangrijk om dit aan het einde van de reis te doen, omdat de kleurstof door water en zonlicht snel vervaagt. Het vinden van een artiest was op deze korte termijn aardig lastig, zeker in verband met de coronacrisis.

Afijn, via via (netwerken is zeer belangrijk in dit soort landen) kwam ik uiteindelijk bij een jonge artiest terecht. Slechts zeventien jaren jong en inmiddels had ze ruim 25 diploma's op zak die te maken hebben met de beauty-wereld. Daarnaast had ze al heel wat van de wereld gezien: ze vertelde bijvoorbeeld over haar ervaringen in Amsterdam en India. Heel bijzonder!

De "tattoo" was snel gezet en omdat ik er toch was (en m'n SRD's stuk moest slaan) liet ik meteen de typische mehndi op mijn handen zetten.
Normaliter moet je de pasta eigenlijk zo lang mogelijk op je huid laten zitten, zodat het in kan trekken, maar deze sneldrogende henna mocht er na een half uurtje vanaf. En gedurende dat half uurtje merk je toch hoe vaak je je handen gebruikt, want als je niet oppast zit alles onder de pasta. Het spul is namelijk heel lastig uit je kleding te verwijderen... 

De unalome wil ik al een tijdje laten zetten als tattoo

Inmiddels was het donderdag: de dag van vertrek. Om 19:15 uur plaatselijke tijd zou ons vliegtuig vertrekken, dus we hadden de gehele ochtend om onze koffers in te pakken en het appartement opgeruimd en schoon achter te laten. Het resterende voedsel doneerden we aan Hielke en Romy, die later in de week vertrokken naar Nederland, en aan onze dagbewaker.

HANGMAT EN ZWEMBAD

Rond 14 uur stond de taxi voor de deur. Het was heel vreemd om ons appartement, dat we voor twee maanden als ons thuis hebben beschouwd, achter te laten. Wat ik vooral zal missen? Het lekkere weer, de hangmat en het zwembad. 

Berichtje achterlaten in het gastenboek

Na een uurtje arriveerden we op het vliegveld. Er stond een flinke rij buiten: de hal was afgezet met het welbekende rood-witte lint en hier en daar stonden mensen met mondkapjes te wachten tot zij hun koffer konden inchecken. Gelukkig hoef ik geen mondkapje te dragen, dacht ik toen. Bij de ingang werd ieders temperatuur gemeten. Sietse was inmiddels zo goed als genezen van de tropische infectieziekte dengue, dus gelukkig kwamen we daar zonder problemen door.

Flinke rij bij de vertrekhal van het vliegveld

GRRR...

Wat een groter probleem opleverde, was de handbagagecontrole. Ugh. Als ik had geweten dat ik nog ruim twee kilo over had in mijn koffer, dan had ik wat spullen in mijn koffer gepropt. Want bij ons alle drie was het totale gewicht voor de handbagage te hoog (je mag maximaal 12 kilogram handbagage meenemen). Ik vind dit altijd zo frustrerend, want je laptop neemt al snel een groot gedeelte van dit gewicht in beslag. Bovendien had ik nog een spiegelreflexcamera die ook aardig aan het gewicht was.

Ik weet niet hoe lang we daar hebben staan hannesen met onze spullen, maar toen ik de medewerker een aantal spullen overhandigde en vroeg "waar mag dit naartoe?", zei ze dat we het weer terug in onze rugtassen konden stoppen. Grrr... 

Moe, gefrustreerd, warm en hongerig arriveerden we ein-de-lijk in de vertrekhal.We hadden nog twee uur om ons te vermaken. Gelukkig was het een en ander nog open op het vliegveld, dus we struinden  door de souvenirwinkeltjes en de eetgelegenheden. Menig Surinamer maakte dankbaar gebruik hiervan, want er werden tassen vol met eten ingeslagen. Er werd zelfs omgeroepen dat iedere persoon maximaal twee stuks handbagage mag hebben. Uhm, succes daarmee!

Wachten in de vertrekhal...

NASSEN!

Inmiddels was het lege vliegtuig ook geland op Zanderij. Wat een bakbeest is het eigenlijk, als je er onder staat. Overigens was dit de laatste vlucht voor dit toestel van de iconische Boeing-747.

 

DROGE NEUS
Ietsjes later dan gepland vertrokken we dan eindelijk en lieten we Suriname achter ons. We bereidden ons voor op een lange nachtvlucht, in een vol vliegtuig. Zoals ik al verwachtte kon ik de slaap niet vatten en werd het dus een zeer lange vlucht voor mij, zeker omdat ik weer eens snotverkouden werd door de droge lucht. Niet fijn in deze tijden, waar iedereen bang is voor elk snotterend en niezend persoon. Gelukkig had ik een plek gereserveerd bij de nooduitgang, op de hoek, dus had ik genoeg ruimte om af en toe een ommetje te maken door het vliegtuig zonder de ander te storen.

Rond kwart voor acht 's ochtends landden we op Nederlandse bodem. Het was grijs en koud. Bah. Waar is de zon? Gelukkig werd het later die dag beter.

HUTJEMUTJE
Op Schiphol merkte ik niet zoveel van de corona-maatregelen, alhoewel we werden gewaarschuwd dat Nederland er heel anders uit zou zien bij terugkomst. Iedereen stond hutjemutje te wachten op de koffer, en ook was het aardig druk in de ontvangsthal. Ik merkte alleen dat enkele winkels op Schiphol Plaza waren gesloten, en ook op de snelweg was het relatief rustig.

Afijn, na die chaotische week was het fijn om weer thuis te zijn. Home sweet home...